Annem

    Annem farkındalığı çok yüksek, çok iyi niyetli, çok sevecen, çok özel bir kadındı.
Benimle ve kardeşlerimle çok özel bağlar kurmuştu. Annemin bize iyi insanlar olabilmemiz için anlattığı hikayeleri vardı. Ben bu hikayelerden birini paylaşmak istiyorum şimdi. Annemin bize anlattığı gibi anlatmak istiyorum, Halil ve İbrahim'in hikayesini:

    "Çok eski zamanlarda iki kardeş yaşarmış. Birinin adı Halil, diğerinin adı İbrahim'miş. Bu iki kardeş her zaman birbirlerine destek olur, birbirlerini çok severlermiş.

    Bu iki kardeşten birinin çok çocuğu var ama diğerinin hiç çocuğu yokmuş.

    Yetiştirdikleri buğdayı yemek ve satmak üzere depolarlarmış. Çocuğu olmayan kardeş her gece gizlice bir çuval ürünü kardeşinin deposuna boşaltır "Onun çok çocuğu var, benim onun kadar buğdaya ihtiyacım yok" diye düşünürmüş. Çok çocuğu olan kardeş ise hiç çocuğu olmayan kardeşinin deposuna bir çuval buğday boşaltırmış gizlice. "Benim çocuklarım ileride bana bakar ona bakacak kimse yok, onun benden daha fazla ihtiyacı var" dermiş.

    Allah'ın da yardımıyla bereketleri artar, hiç bitmezmiş. Her geçen gün çoğalırmış buğdayları. İşte bu berekete Halil- İbrahim Bereketi denirmiş"