Annemiz Yaşam Yolculuğumuzu Şekillendiriyor

Dünyanın güvenli bir yer olduğunu annemiz ile kurduğumuz ilişki sonucu öğreniyoruz.
Bir bebek olarak dünyaya geldiğimizde  bilinçdışımız bomboş, herhangi bir kayıt yok. Ancak doğar doğmaz dış uyaranlardan gelen kayıtlar ile bilinçdışımız dolmaya başlıyor.

Annemize bağımlı başlıyoruz yaşama ve zamanla dünyayı deneyimlemeye ve öğrenmeye devam ediyoruz. Annemiz ile kurdugumuz ilişki bu yüzden çok önemli. Dünyaya güvenmeyi annemiz öğretiyor bize, her ağladığımızda koşup gelerek.

Tepkiler sonucu hissettiğimiz her duygu bilinçdışımıza dolmaya başlıyor. İlk 7 yaş çok önemli çünkü yaşadığımız ev, ailemiz ve çevremizden topladığımız veriler sonucu hissettiğimiz duygular bilinçdışımızı şekillendiriyor. İnanılmaz gibi gelecek ama şekillenen bu bilinçdışı çevremizi düzenlemeye başlıyor. Kısaca diyebiliriz ki, kader ağlarını örüyor. Karakterimiz nasıl oluştu ve şekillendi ise kaderimiz de bu doğrultuda konumlanmaya başlıyor. O halde kaderimiz annemizle kurduğumuz ilişki başta olmak üzere ailemiz, evimiz ve çevremiz ile şekilleniyor.

İlk 7 yaşımıza kadar mutluluk ve iyimserlik öğrendiysek yaşam yolculuğumuzu mutlu ve iyimser bir bakış açısıyla yapar ve bardağın dolu tarafını görerek huzurlu bir şekilde yürürüz. Ancak dünyanın güvenilmez bir yer olduğunu öğrendiysek ve karamsar bir bakış açısına sahip isek  bu doğrultuda yaşar ve mutsuz bir insan oluruz. Algımız nasıl şekillendiyse yaşamımız öyle şekillenir.

Şimdi kendimize soralım biz 7 yaşına gelene kadar hangi duygularla yaşadık:

Nasıl bir aileye doğduk?

Annemiz bize yeterince sevgi ve güven duygusu verebildi mi?

Çevremizden gelen uyaranlar bizi nasıl etkiledi?

Sevildiğimizi korunduğumuzu hissederek mi büyüdük?

Eğer mutlu isek sorun yok, yola devam.

Ama sorunlu, sevgisiz ve mutsuz bir hayat yaşıyorsak; sorunun ne olduğunu bulmak ve sorun yaşamanıza sebep olan duygumuzu  değiştirerek kaderimizi değiştirmek bizim elimizde.